สุวิทย์ (อัณฑะอิสระ) กับ ไพบูลน์​ นิติตะวัน คือ หัวหอก ทิ่ม พระธัมมชโย

เครดิตจากไลน์

ต้องยอมรับว่า ความแข็งขันในการเข้าไปจัดการกับ พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย) ของกรมสอบสวนคดีพิเศษ (ดีเอสไอ) มีแรงผลักดันอย่างสำคัญมาจากอย่างน้อย 2 คน

 1 พระสุวิทย์ ธีรธัมโม และ 1 นายไพบูลย์ นิติตะวัน

 และเมื่อสถานการณ์ทวีความร้อนแรงเข้มข้นก็ได้ นพ.มโน เลาหวณิช มาช่วยแต่งแต้มและสร้างความคึกคักขึ้นมาอย่างเข้มข้น

 พระสุวิทย์ ธีรธัมโม มีสายสัมพันธ์แนบแน่นกับพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย

 นายไพบูลย์ นิติตะวัน เติบใหญ่และแสดงบทบาททางการเมืองประสานและร่วมมือกับกลุ่ม “40 ส.ว.” มาอย่างต่อเนื่อง

 ต่อเนื่องจากรัฐประหาร 2549 กระทั่งรัฐประหาร 2557

 วิทยายุทธ์ทุกอย่างอันสะสมมากับพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยและกปปส.ล้วนปรากฏผ่านกระแสผลักดันมาโดยตลอด

 กระทั่งอยู่ในมือ “ดีเอสไอ” เต็มพิกัด

 ในเบื้องต้นกรณีของ พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย) ก็เหมือนกับเป็นเรื่องของคดีความแท้ๆ นั่นก็คือ คดีอันเกี่ยวกับการฟอกเงิน และคดีอันเกี่ยวกับการรับของโจร

 แต่พลันที่มีการดึง “มหาเถรสมาคม” (มส.) เข้ามา

 และพลันที่มีการดึง “สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ” (พศ.) เข้ามาเพื่อแสดงบทบาทมากยิ่งขึ้นก็เริ่มมีกระแสอำมหิตทางการเมืองปรากฏชัด

 เพราะมีการเอ่ยถึง สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง วรปุญโญ)

 1 ในสถานะที่เป็นผู้ปฏิบัติหน้าที่แทนสมเด็จพระสังฆราช เป็นประธานกรรมการมหาเถรสมาคม และ 1 ในสถานะแห่งพระอุปัชฌาย์ พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย) จึงอยู่ในฐานะที่นำเจ้าหน้าที่เข้าไปในวัดพระธรรมกายและจับกุม พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย)

 เท่ากับโยนเผือกร้อนให้กับ “สมเด็จช่วง”

 หากฟังจากความเห็นไม่ว่าจะมาจาก นพ.มโน เลาหวณิช ไม่ว่าจะมาจาก นายวันชัย สอนศิริ ก็จะมองเห็นถึงความสัมพันธ์ของเรื่องราว

 1 เรื่องของ พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย)

 1 เรื่องของ สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง วรปุญโญ) อันมติของมหาเถรสมาคมให้เสนอชื่อเพื่อนำไปสู่การสถาปนาเป็นสมเด็จพระสังฆราช

 จึงกลายเป็นคนละเรื่องเดียวกันขึ้นมา

 ทำให้เกิดนัยประหวัดไปยังกรณีรถโบราณของพิพิธภัณฑ์วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ และโยงเข้ามายังกรณี พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย)

 ทั้งหมดนี้ล้วนอยู่ในความรับผิดชอบของ “ดีเอสไอ”

 ไม่ว่าจะเน้นอย่างหนักแน่นว่า คดีของ พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย) เป็นเรื่องรับของโจร เรื่องฟอกเงิน

 แต่ในแต่ละจังหวะก้าวอันกรมสอบสวนคดีพิเศษ (ดีเอสไอ) เคลื่อนไหวทำให้ทั้งเรื่อง สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ (ช่วง วรปุญโญ) กับเรื่อง พระเทพญาณมหามุนี (ธัมมชโย) เป็นเรื่องเดียวกัน

 เป็นเรื่อง “การเมือง” อันแฝงพลัง “อำมหิต” เต็มเปี่ยม